اشعار

آبـــرو دار عــــرش اعــلایی            یاغــیــوراً وخَیْــرَتِ الــــباقی

کــوه مــردانــگی ، ابالـغیــره            الســلامٌ عــلیــک یـــا ســاقــی

زلــف او آیــه هــای والـیل و            عطر و بویش بهار قرآن است

پــــدر آب و روح پــاکـــی ها           این سوار از نژاد بـاران است

دل بــه دریـای نــیزه ها میزد            تا هــویــدا کــنــد قــرارش را

تا که مرحب دوباره در خـیبر            بــچشــد طعــم ذوالفقـارش را

علــقمه محو در شکوهش شد            ناگهان دست وپای خودگم کرد

بوسه زد جا به جــای نعلینش            بــاهمــان خاک پـا تیمــم کرد

آه از ســاعتــی کــه دیدنــدش            وقت برگشتنش زمـین خورده

مــثل یــاس مـدینه با صورت            ناگهان بی هـوا زمین خـورده

تیـری از لابه لای نـخـلـسـتان            راه خودرابه سمت اوکج کرد

بوسه زد روی قـلـبش اما بعد            وقت بـیرون کشیدنش لج کرد

مثــل آن تـــکسوار بدر و اُحُد            پسرش هم غریب ومظلوم است

فــرق شــق الــقمر از آن اول            بین این خانواده مرسـوم است

بــوی یــاس آمــد و تـو هم آقا            درد پهــلو کــشیــده را دیــدی

عــاقبــت حاجـتت روا گشته و           مــادری قــد خمــیده را دیـدی

پیــرمـردی غریب و دلخســته           مضطرب از هجوم مرکب ها

نکــند ســوره هــای دســتانت           بــرود زیــر نــعل مــرکب ها

تکیــه بـر نــیــزۀ غــریبی زد           ناگهان درد سینه را حس کرد

کــمرش را گـــرفتـه از غم تو          یا که بوی مدینـه را حس کرد

ای عــلمــدار مـــن تـماشا کن           آن طرف ترســپاه ابلیس است

نکنــد ایــن عـلــم زمــیـن افتد           چشم بد خیره برنوامیس است

عذر من را بــه درگهت بپذیر           واژه ای نــاگـهــان غـــلط آمد

شعر من رفته ســمت بازار و           حــرف نــاموســتان وسط آمد

عــصر روز دهــم کجا بودی           پــهــلــوان قـــبیلــۀ احـســاس

دختری بین دست و پا میگفت           عمتــی ، أیــن عمــی الـعباس

تا کی به تمــنـای وصـــال تـو علمدار            اشکم شود از هر مژه یـک عمر پدیدار

آهنگ غمِ «العــطش » شــاپــرکی را            در کــرب وبلا می شنوم از در دیـوار

عکس علم ومشک و دودست قلمت باز            پرچم شده بر سر در هر کوچه و بازار

بــاید بنــویســیم تـو را یکصد وده بار             ســقایی و عبــاس تــرین حــیدر کرار

هردل که نکرده ست طواف رخ مـاهت             بهتــرکه شــود در قــفـس خانه گرفتار

من مست تـوأم تا که فقـط شـعر بگویم

وقف تو شدم تا دوسه خط شعر بگویم

تیر غضبت خورده به پیشانـی لشــکر            ای وارث تیــغ دوسـر حـضرت حیدر

هفتادو دوخورشید به نی درمثل عشق            تا روز قــیامت نــشود بــا تــو بــرابر

خواندی غزلِ خواهشِ چشمی نگران را            یعــنی کــه به دریــا بزن و آب بـیاور

پیـچیــده فــقط عطـر گل یـاس واقاقی            در وعــدۀ دیــدار تا با حـضـرت مادر

عمریست دلی حسرت یک واژه کشیده            تا لب بگشایی و بگویی که « برادر»

ســقایی و بــاب الــکرمِ خــانــۀ امـیـد

هم مظهر توحیدی و همسـایۀ خورشید

مانـدیم در انــدیشۀ طـوفان همین دست            مُحرم شدم ودست به دامان همین دست

امــروز اگــر محــتشم شــعر توهسـتم            امروزمنم مست و غزل خوان همین دست

مــردانـه گرفتــیم کـمی درس رشادت            با غیـرت و از قصـۀ پایان همین دست

بابغض وحسدزوزه کشان میرسدازرَه            تیغی که شده یکسره مهمان همین دست

بـعـد پــدرت نـوبت لبهای حسین است            این بـار زند بوسه به قرآن همین دست

سرشارمضامین شده ام حضرت مهتاب

با خود به کجا می بری ام ای پدر آب

تقطــیـع شـدم در غــزل تــازۀ چشمت            حــالا شـده ام زائـر دروازۀ چـشـمـت

در تــابش مــنظومـۀ «والیل» نگاهت            هـرگز نــشود مـاه هم انــدازۀ چـشمت

حــق دارد اگــر شیـعه کند ارمنیان را            وقتی همه جا شهـره شد آوازۀ چشمت

رخصــت بـده تا بار دگر همچو کبوتر            پــرواز کـنـم بــر سر دروازۀ چشمت

ازمشــتریان پــروپــا قــرص حـسینیم

امــروز اگــر زائــر بــیـن الـحـرمینیم

غـم نــامه ســرودیــم زوایــای تنت را            مشک وعلم و یک یک اعضای تنت را

کم کم«دل سنگ آب شد»از آتش این غم            آن دم کــه شــمردیم هــجاهای تنت را

درکف نه کفن بود و نه بر دوش عبایی            تا ســاده کــند حــل معــمای تـنــت را

محراب دوابروی تویکباره بهم ریخت            وقتی که شکــستند مــصلای تــنـت را

بــانوی غــزل از تــرک تیـرک خیمه            انــگار کــه فهــمید قضــایـای تـنت را

فهمیده قلم چــاره مــدهــوش شــدن را

در محضر قدسی تو خاموش شـدن را

زیبا شده ایـوان تو با گـسـتــرۀ مـشک            یاد حـرم افتاده ام و خــاطــرۀ مشــک

ماندم که چه طرحی بزنم سردر قلــبم            تصویر لب خشک تو یا منظرۀ مشک

تبخیر شداعضای توآن لحظه که دیدی            امیــد فقط می چکـد از پنجــرۀ مشک

آن تیر که می رفت به سـوی تو نشانه            برچشم تو امضا زده یا حنجرۀ مشک؟

یکــباره گــل انداختــه شــرمندگی آب             بر صفحۀ پیشانی و بر پـیـکرۀ مشک

جز نام ابالفضل به قلبــم اثــری نیست

گشتیم ونگردید که جزاو قمری نیست

در مـعرکه چیــدند غــریبــانه پری را            برســجده کشــیدنــد قــیامِ ســـحری را

اینگـونه که شد قامـت خورشید مورّب            گویـا کــه شکســتند غرور کمــری را

آمدب ه حرم رایحه ای از غل و زنجیر            آن لـحظه که دادند به زینب خبری را

جاداشت درایـن واقعه «آیات» بخـواند            وقتی که به نی دیــد خسوف قمری را

می دیــد همــانــند غروبــی ســر نیزه             بــا زاویــه بــستند غــریبـانه سری را

عمریست اسیر توام و دربــه درعشق

بــگذار بــسوزم کـه بسوزد پدر عشق

ســاقــیـا پــیـمانـه را لــبـریـز کن            آتش عـشق و جـنون را تـیـز کـن‏

تـا ز رب الــنـاس گـویــم ناس را            گرچه نتوان وصف کردعباس را

روز عـاشورا چو آن هنگامه دید            نـعــره ‏ای از پــردۀ دل بــر کشید

کاین چو آشوبست و غوغا کردنست            دفع ایـن رو به خصالان با منست‏

شیر حق از بیشه چون آمد برون            منفصــل شد، اتصال کاف و نون‏

گفت بـا روبـه خصالان کاین منم            شیـر حــق داند که من شیر افکنم‏

شیر بـند و شیر صید و شیر گیر            عــرش را بـا یک نهیب آرم بزیر

بیشــۀ مـا هیـچگه بی‏ شیر نیست             در کمان ما بجـز ایـن تـیر نیست‏

چون به دام شیـر، نخجـیر اوفتاد             روبـهـان را کـار بـا شـیـر اوفتاد

جذبه‏ ای او را بخود مجذوب کرد            روی او را جـانب محـبـوب کـرد

رفت از میـدان برون سوی خیـام            خویش را افــکنـد در پـــای امــام‏

کــای زجـان من به مـن نزدیکتر            روز یــاران شـد ز شب تـاریکتر

رخـصتی! تـا دفــع روبـاهان کنم            عـرصه را خـالی ز گمراهان کنم‏

بوسه‏ هــا زد از محـبت بر رخش            دُر ز مرجان ریخت اندر پاسخش‏

کـای مـرا پـشت و پـنـاه راستیـن             دست مـهر آور بـرون از آسـتین‏

کــن رهــا از دسـت تــیغ قهر را            کاتــش قـهـرت بــسـوزد دهـر را

ماسوا را طـاقـت قـهـر تـو نیست            اندرین میدان هماورد تو کـیست؟

شیر را با خیل روباهان چه کار؟            بـا کــمندت مــاسـوا را کن شکار

کـار روباهان بجـز تزویر نیست             کس درین میدان حریف شیر نیست‏

رو کـن ایــنک جـانب شط فرات            تــا عـیــان بــیـنی تجـلی های ذات‏

مشک را پر کـن ز دریـای یـقین            تـا شود سیـراب ازو گـلـزار دیـن‏

جرعه‏ ای ازآن فشان بر روی خاک            تا کنـد حـق روزی تــن های پاک‏

جرعه‏ ای هـم جـانب افلاک ریز            بـهـر جـانهای شریف و پاک ریز

پــس قـدم در حـلـقـۀ اصحـاب نه            تـشـــنــه کــامــان بـــلا را آب ده‏

چون شنید این نکته‏ ها را از امام            کـرد تـیـغ قـهـر خـود را در نـیـام‏

کای گریبانم زصبرت چاک چاک            هرچه گویی آن کنم، روحی فداک‏

چـون خـدا آن قـد و قـامت آفـرید            نــسخــه‏ ی روز قــیامــت آفــریـد

شــد قــد و بـالاش مـحـشرآفـرین            آفــریــن بــر قــد مــحشـر، آفرین‏

روی خود می‏کرد پنهان در نقاب             تــا خـجـل از او نـگـردد آفــتـاب‏

چون نقاب از طلعت خود می‏گشود             دل ز مهر و ماه گردون می‏ ربود

شیرحق چون شد روان سوی فرات            چــرخ گــفت آبـاء را: وا امـهات!

هر چه روبه بود از پیشش گریخت            تار و پود دشمنان از هـم گسیخت‏

دیــد شـط بـس بیـقـراری می کـند            آرزوی جــانــســپـاری مــی کــند

بــا زبــان حــال مــی گـوید مـدام:            بیش از این مپسند ما را تشنه‏ کام‏

پس درون شط ز رحمت پا نهـاد             پـا بـه روی قـطـره آن دریـا نهاد

مشک را ز آب یقین پر آب کـرد            آب را از آب خـود سـیـراب کـرد

پس ز شفقت کرد بامرکب خطاب            کام خود تر کن از یـن دریـای آب‏

مرکب از شط جانـب ساحل دوید            شیهه‏ ای از پـــردۀ دل بـرکـشـیـد

کـای تـرا جا بر فـراز پـشـت من            پیش دشمن واچه خواهی مشت من

کام اگرخشک است گامم سست نیست            تا ترا بر دوش دارم آب چیست؟!

تـــشــنــۀ آبــم ولــی دریــــا دلــم            جــانـب دریـا مـخـوان از ساحـلـم‏

ای تو شط و بحر و اقیانوس من!            جز توحرفی نیست درقاموس من‏

چون رکابش بوسه زد بر پای او            بانگ دشـمن شـد بلـند از چـارسو

کاینک از شط شیرحق آمد برون            بوی خون می‏آید از او، بوی خون‏

روبـهـان تــا کـی گرانـجانی کنید            شـیـر را بـا حــیلـه قـربانی کـنـید

شیـر را از پا فکندن مشکل است            لیک با تزویر مقصد حاصل است‏

حـیــله و نـیرگ کـار شـیر نیست            دام راه شـیـر جـز تـزویـر نـیست‏

لاجـرم از حــیـلـه و تـزویـرشان             شیـر حـق شد عاقـبت نخجیرشان‏

بـر تـنش از بـسکه تیر آمد فرود             بـی ‏رکـوع آمــد تن او در سجـود

بس کـه از جـام بلا سـرمست شد            هم ز پا افتاد و هـم از دسـت شد!

عــمـر او در پــردۀ اسـرار بــود            در عدد با «دل» بیک معیار بود

یعنی آندم کو بـسوی دوست راند             قـلب عـالـم از طـپـیـدن بـاز مـاند

دیــگرم در خـلوت او بـار نیست             بـیـش ازینـم طـاقت اظهار نیست‏

گر تهی از اشک چشم مشک شد            دیــدۀ من هــم تـهـی از اشک شد

بعدازین ازدیده خون خواهم گریست             دیدۀ میداند که چون خواهم گریست‏

شور یکپارچه در معرکه ای غــالب شد            نــوبت مــاه عــلـی بن ابــی طالــب شـد

ماه از خیـمه خود در طلب بــاران رفت            ابرها را همه پس زد طرف میدان رفت

رفت آتش بـزند ریشــه خود خــواهی را            تا که ابــراز کند خـشــم « یـداللهی » را

مملو از نور خدا بود و به صحرا می رفت            این عـلی بود که با هیبت سقــا می رفت

آب فـهـمـیـد که این ارثیــه صاحب دارد            دیــدن مــاه عــلـی ســجــدۀ واجـب دارد

هُرم لبهاش کمی عـلـقـمـه را شُک میداد            آب خود را به کـف پــاش تبــرک میـداد

عـطـش از زخــم تـرکهـای لبش پیدا بود            مشک انگار که لب تشنه تر از سقّـا بود

آب در حسـرت گــل بوسـۀ بر لبهــا بود            خــوب فهمید که ســاقــی پــدر دریا بود

عـلـقـمـه یـکســره در بُهت تحـیُّــر میشد            لب اوخشک و چرا مشک حرم پُر میشد؟

خستگی از تن لب تشنه ترین عاشق رفت            سمت اطفال حرم تشنه تر از سابق رفت

بـارش تیــر که آغــاز شد از گوشه کنار            گــرگها آمـده بــودند به میــدان شــکــار

تیـر در قلب و کــلاخود که از سر افتاد            مــاه از عــرش به پابــوسی مــادر افـتاد

یــاس در یاس فضا را متـغــیّـر می کرد            علقمه کــرب و بلا را مـتحـیّــر می کرد

گفت ای مشک چرا اشک حزین میریزی            شرم از فاطمه کن، روی زمین میریزی؟

عرصه تنگ آمده ای یاور من کاری کن            « من دگر دست ندارم تو مرا یاری کن»

دو قدم رفت علی و دل یک مرد شکست            دل بابای علی ساکت و پُـر درد شکست

گفت برگرد علی جــان کمی آهسته برو            انــدکــی راه به پیش پــدر خستــه بــرو

پسرش رفت و کمی پشت سرش آقا رفت            لحظه ای جان حسین از سر او بالا رفت

ثــانیه ثــانیــه با رفـتــن او پــیــر شــود            آه آقــای غــریـبـم چـه زمیـن گیــر شود

عـلــی آمـد به حــرم قلب پــدر شد آرام            خـیـمه و زینب آشـفـتـه جـگــر شد آرام

گفت بابا جگرم سوخت، لبم بی تاب است            همۀ حاجت من خوردن قـدری آب است

گفت بابا: که زبــان در دهن من بگــذار            تشنگــی را به لب خـسـتــۀ بـابـا بسپــار

بــاز برگشت به میــدان پـسر شــاه وفــا            وسط عــرصۀ میدان شده طـوفــان بــلا

نــاگهــان دوره نمودند عــلی اکــبــر را            تنگ کردند به او رهگــذر و معـبــر را

یک نفر نیزه زد و یک نفر از راه رسید            تـیــغ زد بـر سـرِ اکـبـر و دگر هیچ ندید

دست بر گردن اسب و ســر اکبــر پاره            اسب گــمـراه شد و خیــمه شده بیـچـاره

رفت بین دل دشمن بـدنش خـورد زمین            کاش میدید، کسی پشت سرش کرده کمین

هرکه زد بر تن او ضربه ای و بلـوا شد            قطعه قطعه شده و دور حــرم غوغا شد

پدرش خواست از این دشت علی ها ببرد            آه سخــت است خـودش یکه و تنها ببرد

دست انداخت جگــر های دهن پـاک کند            زینب آمد که گریبان ز غمش چـاک کند

گـفـت از خــیــمه عبــایی برسـانید فقط            بــدن پــارۀ او خــیــمه رســانیــد فــقـط

نـقـش بـیـابـان دیــدم آخـر پـیـکـرت را            از مـن نـگـیـر اکـبـر نـگـاه آخــرت را

داغت تمام خیمه گـاهم را به هم ریخت            حـالا چـه گـویـم مـن جواب مادرت را

مـن هـم شبـیه خاک صحرا تشنه هستم            بـالا بـگـیـر ای شـبه پـیغمبر سـرت را

دشمـن مـیـان مـقـتـلت بـا خنـده میگفت            حــالا بـیــا بــردار جــسـم اکــبـرت را

فــریــاد بابا گــفـتـنـت دیـگــر نــیــایــد            از بس که خون پُر کرده راه حنجرت را

از زیر بال و پر سرت بیــرون گرفتی

باران تیر آمد وضــو در خــون گرفتی

گـفـتـم خـدایـا اسـتـجـابـت کـن دعــایـم            از مــن نـگـیـر یـارب تـمـام کـربـلایـم

این خاک صحرا با صدایت خـو گرفته            بـرخیـز از جـا تـا اذان گــویـی بـرایــم

هـر تکه ات در بین صحرا شد مکــرّر           بــایـد بـچـیـنـم پـیـکـرت را در عبــایـم

از کـودکی مـنـزلگهت آغــوش من بود           حـالا شـدی نـقـش زمین در زیــر پــایم

بـرخـیـز تـا تـنـها نـمانــم عصر امروز           ای اولـیـــن ذبـح عــظـیـم در مـنــایـــم

نـور مـحـمـد بـین صحــرا مـنجــلی شد

در جای به جـای کــربلا پُر از علی شد

ای نــور دیـده پـیـش چشمم دلبـری کن            در بـیـن مـیدان بـاز کـاری اکـبری کن

یکـبـار دیـگر پـا بـچـسـبــان در رکابت            هــمــراه ســاقـی حـــرم آب آوری کـن

تـو یـادگـار ذولــفـقـار خـیـبـر هـــسـتی            بـرخیـز و در مـیدان قیامی حیدری کن

خـیـلی عـلی دلـتـنگ روی مـصطفــایم            ای شــبـه پـیغـمـبـر کــمی پیغمبری کن

روی لبت گـل واژه از آیات حـق خورد

در زیر پای نیزه های جسمت ورق خورد

در بین صحرا شد زمین گیری دچارت            امــا نـشـد چـیــزی کــم از اوج وقـارت

داغ جـگـر سـوزت امـانــم را بـــریــده            از بس شـمـردم زخـمهــای بی شمارت

حــالا بـیـا و چـاره ای کـن تـا که عـمه             در بـیـن نـا مـحـرم نـیـایـد بر مــزارت

این دور و بر بوی گـلاب و یـاس پیچید            انـگــار زهـرا مـادرم شـد هم جــوارت

در خاک وخون افتادنت دیگرروانیست            برخـیــز از جا عـمـه مـی آیـد کنــارت

از زیر بال و پر سرت بیــرون گرفتی

باران تیر آمد وضــو در خــون گرفتی

روز عــاشـورا که روز عـشـق بـود            جــام یاران پر ز سـوز عـشـق بود

بــانــگ مــیــزد ســاقــی بــزم بــلا            عــاشــقـان را آشــکــار و بــرمــلا

کــای گــروه بــاده خـواران الــست             بــاید از  جــام  بــلا  گـردید مست

از در و دیـــوار مــی بـــارد بــلـــا             تــا کــند خــیــل شــمــا را مــبتــلا

بــاده خــوران! هــمــدم ساقی شوید             سر خوش از جام هوالباقـی شویــد

بــاده خــوران گــرد او گـشتند جمع             جانــشان پــروانه شد بر گرد شمع

هـر کـه را درحد خود میریخت می             تــا کــند ایــن راه را مـــستانه طی

تــا مــبــادا مــستی اش افـزون شود             حــالتــش از بــاده دیـگرگون شود

مستی اکــبر ز یــاران بــیــش بــود             جام را از دســت ساقـــی می ربود

هـرچه می در ساغرش میریخت او             میشنید از او کـه: سـاقی! باده کو؟

ســـاغرم پُــر کــن دمـادم از شراب             تــا کــنـد هــر ذره ام را آفـــتــاب

کی توان سرمست شد زین یک دوجام             بـــاده نــوشی خوش بود، اما مدام!

خــوش بــود بــا مــی مـدام آمـیختن             باده را دائــم بــه ســـاغــر ریختن

می که بی اندازه باشد خوشتـراست             مـــرد ایـــن مـیدان علی اکبر است

ساقــی دانـا دل و صــافــی ضمیــر             گفت با او: هرچه خـواهی باده گیر

آنـــقدر مــی از ســبــوی او کــشیـد              تا که رنگ او گرفــت و هو کشید

چون حسین این جلوه رانـظاّره کرد              جــامه بــر تن از تـحیّر پاره کرد

کاین چه رسم عشق بازی باخداست              اکبرست این در تجلّی، یا خداست

چــون شــنـیــد انی انا الله از درون               کـــرد خــود نعلین را از پا برون

ســر بــرهـنــه جـانب یــاران دویــد               پــابـرهنـه سوی می خواران دوید

کــایــنک اکـبر در تجلّی گاه اوست               دیگراکبرنـیست آنجابلکه هوسـت

هــرچــه مــی بــینید آیات وی است               عــالم امـکان ظهورات وی است

در فــنــای مــا بــقــا دارد حــضور               لا ی مــا الــاّ درآرد در ظــهــور

بنگــریــد ای بـــاده خـواران آشکار               در جـــمال اکـــبرم رخـــسار یار

هــر کــه را مــیل تـماشای خداست               رو کنـــد آنـجا، که طور انبیاست

هــرکــه از آن بــاده سـاغر میکشید               نــعرۀ الـــله اکـــبــر مــی شـــنید

زان سپس درعـرصۀ غیب و شهود               ذکــر تـــسبیح مــلـک، تکبیر بود

به هرالله اكبرعـرش مي افتد به پـاي تو            اذان را دلنشين ترمي كند سوز صداي تو

توآن ممسوس فی اللهی که هنگـام اذان گفتن            زبان واژه ها لال است از وصف فنای تو

به رسم ناب تشـويق قرائت شـك ندارم که            بــه هر الله اكــبر مرحبا گـوید خداي تو

پس از هربند تکبیرت پدربا گریه می گوید            عـلی اکــبر فـدای تـو علی اکبر فدای تو

ستـون خیمه های دلـربـایـی قد و بالایت            عمـود عاشقی برپاست بــا حیَّ علای تو ‍

به تـوحیِّ علی خیرالعمل گفتن چه می آید            مگرخیرالعمل چیزیست غیرازربنای تو

غزل بودی وگردیدی قصیده ای گل لیلا            شکست پشت مرا اینگونه تقطیع هجای تو

تـصورکردنش سخت اسـت حتی لحظه ای بابا            کـه باشم من دراین عالم دمی صاحب عزای تو

بـرایت مجلس ختمی درون عرش میگیرد            علی همراه زهرا میشودصاحب عزای تو

قراراین بود در پیری عصای من شوی،اما            ببیــن انگار حالا من شدم بابا عصای تو

بیــا و باز کن لبهای آغشته به خونت را            که ننویسند مرگم رابه پای غصه های تو

توافـتادی به خاک اما پدرشرمند ه ات گشته            که کاری بر نمی آید زدسـتانش برای تو

بیا لب برلبم بگذار و جان را از لبم برگیر            بـجای آب،جان را می نمایم رو نمای تو

نـفس درسینۀ بابای پیرت حبس شد زیرا            عــلی اکبرع ل ی ا ک ب رشدی جانم فدای تو

شبـیه پیکرت تقطیع شد صوت حجازی ات            به دستی که زدم برسرشمردم با و بای تو

کنار پیکرت افتادم از پا و زمین خوردم            به خاک غم نشستم،بشنوم شایدصدای تو

به یادت هست مي گفتم برو آهسته آهسته            زجا برخيز بابا جان كه مي ميرم برای تو

تنت مانند قرآنی کــه زیر دست پا مانده            اذان می گوید ای قرآن زخمی هرهجای تو

تمام دشت راهرچه نظر کردم تورا دیدم            شده کرببلای من علی جان کــربلای تو

عزيزم دست من خالى وقلبم غرق تشويش است            واين گرگان سرگردان به دندان هاعباى تو

عبامعنای خاصی داشت،چشم دشمنانت کور            تویی پیغمبرو یک کربلا تحت کسای تو

مغیره نیست اینجاپس چراپهلوی توزخمیست            شــبیه مــادرم زهرا شد آخر ماجرای تو

همه بودونبودم بین این لشگرتوهستی تو            نرو ای هستیم ای دلبرم جانــم فــدای تو

علی باشد برو اما قدم در پیش چشمم زن            دلم میگیرد ای بابا ازاین پس ازبرای تو

توراهی دردل دشمن شوی ومن درین خیمه            برای بــازگــشتت مـیکنم فـکر عـبای تو

صدای ناله ات پیچیـده درصحراعلی اکبر            تـو گشتی اربا اربا من بگریم درقفای تو

ز جــا بـرخــیز افـتادن نمی آید به نام تو            شکسته تــر شدم انگار بابا در عزای تو

علی درعالم امکان یکی هستی وبعد ازتو            نمیگیردکسی دربین این اصحاب جای تو

همیشه برغریبی هاغریبان سخت می گریند            توگریه میکنی برمن ومن گریم برای تو

قنوت وترِ امشب را میان ظهرمیخواندم            محاسن روی دستم بودومشغول دعای تو

مــیان گریـه عمه زیر لب میگفت: یاجدا            شبـاهت را بـبین تـشییع شد بین عبای تو

قـراراین بود درپـیری عصای من شوی،اما            ببین انگــار حالا من شدم بابا عصای تو

ذبیح اللهی و ایــن بــار ای آرامـش لـیلا            دویدن دردل صحرا شده سعی وصفای تو

همين جا ازنفس افتادم ورفت ازبدن جانم            نــشد پـيدا کــنم جــانم تـمام تکـه هاى تو

نشانى تو را ازخاک صحراهم که مى پرسم            فقط مى گريد ومیگويد از سوز صدای تو

ببین خورشیدازداغ تودست وپای گم کرده            شفق گون است وبسته برسر و رویش حنای تو

عزيزم دسـت من خالى وقلبم غرق تشويش است            و اين گرگان سرگردان به دندان هاعباى تو

وجود نور اثباتش فقط این است، مثل تو            که هستی درهمه جا و نـمی آید صدای تو

کشیده دست نقاش ازل،طرح بهشتش را            ز بالای سر(شش گوشه) تا پایین پای تو

چه بی باکانه جنگیدی وحق این بودحق باتوست            وثابت میشود در روز محشر مدعای تو

شب هشتم شفا دادی جوانی را و فهمیدم            یقینا نوش دارو قطره ای باشد ز چای تو

الا یا دهر اف لک ...کفن های یمانی کو            جهان می سوزد از داغ عبا وبوریای تو

علي جان آرزو دارم عليّ اصغرم يك روز            عليّ اكــبر بـابـا شــود تــحت لــواي تـو

بزرگ شاه زاده آمده باید بزرگــش کرد            ولی نه اینچنین که هست هرجاجای پای تو

نمیدانی مگرخنده به حال من ضرردارد؟            چرا پس درنمی آید زحلقومت صدای تو

عزیزم نامرتب کردنت این نیزه های کند            فقط سر نیزه میبینم کــه مـانده لابلای تو

پیشِ چـشمان پــدر تا که مُـعَـمَـم می شد            پیشِ چشــم همه پیـغـمـبـر اکــرم می شد

خَـلـقـاً خُـلـقـا اگر حضرت خاتــم می شد            پیش جبــریــل،علی نیــز مجـسم می شد

همه دیــدنــد پیمبــر نَـسَـبـی غــالــب را

اشهــد انّ عـلــی ابــن ابــی طــالــب را

باد وقتی که به هم یالِ عقـابش میریخت            چقدر بوسه فرشتـه به رکــابش میریخت

آتش انگــار که از رَدِ شتــابش میریخت            هرچه سر بود همه پیش جنابش میریخت

لشگر انداخته اینجا سپـرش وقتی اوست

ملک الموت شلوغ است سرش وقتی اوست

نــاگــهــان پــر بــر انــداختــه و می آیـد            زلــف بر شــانه اش انــداختــه و می آیـد

مست از خیمه بــرون تــاختــه و می آید            تــیــغ مانــنـد عــلــی آخــتــه و می آیــد

باز او نادِ علــی تیــغ به کـف می خواند

چند بیتی رجــز از شاهِ نجـف می خواند

تیـغ را روی سپــر تا که به هم می کوبد            مُشت بر سینه عمو پیشِ حــرم می کوبد

مثل مــولا شده شمشــیـرِ دو دم می کوبد            می زند اکـبر و عبــاس عَـلَــم می کــوبد

اهــل این طایفه در رزم به هم می مانند

هـمـگـی دسـت خـدایـنـد، همه می دانـنـد

 یک طرف چشم پدر؛ چشم حرم دنبالش            یک طرف لشگـر سیــراب به استقبالش

مرکبش دید که خون لخته چکید از بـالش            سرِ او خَــم شـد و اُفـتـاد به روی یــالش

مرکبش سوی حرم نه،سوی شامی ها رفت

دید بابا پســرش سوی حــرامی هـا رفت

پــدرش آمده خــود را ســر زانــو بکشد            آمـده داد کــشد دست به گـیــســو بکــشد

باید او خــم شود و نیــزه ز پهــلو بکشد            یا که یک تیغــۀ جا مانده ز ابــرو بکشد

کاش گیــرد پســرش زیر بغـل هایش را

کاش می شد بکشد روی زمین پایش را

روی این خاک خدایا جگرش ریخته بود            مشت خاکی پس از او روی سرش ریخته بود

دید بال و پر او دور و برش ریخته بود            آه از بین دودستش پســرش ریختــه بود

دست را زیر تنش برد تنش جـا می ماند

خوب شد بود عمو ورنه همانجا می ماند

تا بمــاند قـسـمـش گــریه کنــان داد نـشد            شانه را هرچه که با گریه تکان داد نشد

بوسه بر زخــم تبــرهای سنــان داد نشد            عمــه را در وسط جــمع نشــان داد نشد

قــد بـابـا به کــنـار پسـرش راست نــشد

این جوانمرده پس از این کمرش راست نشد

بازدلشــوره ای افـتـاده به جانم چه کنم             تنـدتـر می زند آخــر ضربــانم چه کنم

پسرم رفته و چندیست از او بی خبرم             باز هم بی خبــری برده امـانم چه کنم

آه یـا رادَّ یــوسـف؛ پـســرم بــرگــردد             چه کنم حال که یعـقـوب زمانم چه کنم

همه تــرسم از این است صدایــم بزند             دیـر خود رابه کنارش برسـانم چه کنم

گرگهـا دور و بر یوسف من ریخـته اند             پــدری پیــرم و افتاده جـوانــم چه کنم

به زمین خورده انار من و صد دانه شده             جمع بــاید کــنم او را و نــدانم چه کنم

جگــر سوخته ام را ز حــرم پوشـاندم             مانــده ام زار که با قــدّ کمـانم چـه کنم

قــد رعنــای تو چون سرو سپــیـدار شده            کــربــلا محــو رخ احــمــد مخـتــار شده

تا کــمــی راه روی این دل من میــلــرزد            قــد طــوبــایی زهــراست پــدیــدار شــده

چــشم بــد دور از آن قــد رشیــدت پسرم            قــامتت شــانه به شــانه با عــلمــدار شده

گر ترک خورده لبت غصه مخور ای بابا            تـشنـۀ وصـلی و هـنـگــامــۀ دیــدار شـده

تا صــدای تو شــنــیــدم که پــدر زود بیا            گفتم ای وای علی بی کس و بی یار شده

نیــزه ها رفت چو بالا به سر خویش زدم            وسط معــرکه این یــاس گــرفــتــار شده

کوچه ای باز شــدو هر که زره آمدو زد            مــاجــرای تو شــبــیــه درو دیــوار شده

زشکافی که به پهلوی تو خورده پیداست            نوک نیزه اثرش چون نـوک مسمار شده

دشمن آن بغض علی را سر تو خالی کرد            تن تو طعمه هر گرگ جگــر خوار شده

بین محراب دو ابـروی تو از هم شد باز            صورتت جــلوه ای از حیــدر کرار شده

خیز و زیــر بغلـم گیر و سوی خیمه ببر            ای جــوانـم ز غمت دیــدۀ من تــار شده

اربــاً اربــایی و کس معنـی آن کی فهمد            این عبــا تــا به ابـد محــرم اســرار شده

گرچه هر لحظه تماشای تو شادم کرده است           دیـدنت این‌بار دل را خـانۀ غم کرده است

ای جوان! گفتم عصای دست پیری‌ام شوی           داغ تو پشت مرا مثل عصا خم کرده است

پای خود را میکشی بر خاک اسماعیل من           تیغ امّا در تن تو کشف زمــزم کرده است

عده‌ای شمشیر؛بعضی تیر،نیزه؛دشنه؛سنگ           هرکسی از کینه هرچه شد فراهم کرده است

آن‌قَــدَر بر پــیکــرت پیچــیده ردّ زخــم‌ها           راه را گم، چاره در این جمع درهم کرده است

زخم‌هایت یک طرف، زخم سر تو یک طرف           بغض نامت لشگری را «ابن ملجم» کرده است

تاب آوردم که بی‌تاب از عطش رفتی ولی           طاقتم را خنــدۀ بی‌جــان تو کم کرده است

می روی و می بری همراه خود جان مرا            صبـــر کن بابا ببیـن حـال پریشــان مرا

در پی ات اهل حرم آئینه و قرآن به دست            می بری بـا خود دل خـیـمـه نشـینان مرا

ای عصای پیری ام، داری هلالم میکنی            بعد تو دشـمن ببینـد حــال حیــران مــرا

قبل رفتن اندکی پیش دو چـشـمم راه رو            پُر کن از قد رســایت قاب چشـمان مرا

در جواب تشنگی شد عایــدم شـرمندگی            گر چـه دیدی با زبانت کام عطشان مرا

از فرس افتاده، سوی تو خودم را میکشم            آه بـابـا جـان، ببـیـن زانـوی لـرزان مرا

سوره های پیکرت پاشیده از هم وای من            پخش صحــرا کـرده اند آیـات قـرآن مرا

عده ای کِل میکشند وعده ای کف میزنند            تــا شنیـده دشـمـنت آوای افــغـــان مــرا

تا صدایش میکنم یک دشت پاسخ میرسد            زیـنبـم، بنگـر عـلـی هـای فــراوان مـرا

خون او را در تمام دشت جاری کرده اند

کربلا را بــا تنـش آئـیـنه کـاری کرده اند

از بین مـوج خــون گهــرم را بیاورید            جــان ز جان عــزیــزتــرم را بیاورید

طوفان غم به جان و دلــم مـوج میزند            آرام جــان شــعــلــه ورم را بــیـاورید

شمعــم كه ســوختــه؛ از پــا نـشستـه ام            پــروانــۀ شــكــستــه پــرم را بیـاورید

چون آفتاب سُرخ پر از شعله ام هنـوز            ای هــاشمی رُخــان، قـمرم را بیاورید

ما با همیم همسفر از فرش تا به عرش            از بیــن راه هــمــســفــرم را بیــاورید

تا بنـگــرید جلــوۀ ایـثــار و عـشـق را            آئــیــنــه شـكـسـتــه ســرم را بیــاورید

از بس كه تیر و نیزه به برگ و برم زدند            افتــاده بر زمین، ثــمــرم را بیــاوریـد

دیــدم كه قطعه قطعه شــده پــاره دلـم            از روی خــاك ها جـگــرم را بیاورید

یعقوبم و ز دیــده من نــور رفته است            تا خیــمه یــوسفـم، پســرم را بیــاوریـد

از حــرم آمد بــرون؛ جلــوۀ پیـغـمـبری            با رخ زهــرایــی و؛ بـا جَـنـَـمِ حیــدری

صحنۀ میدان بدل؛ شد به عجب محشری            گفت انابن الحسین؛ ریخت به هم لشگری

موقع جانبازی است؛ رفته ز کف طاقتش            تیغ و سپر در کف و؛ ذکر علی عادتش

خوانده حسین اِن یکاد؛ نذر قد و قامتش            با نگهــی می کند؛ از پــدرش دلـبــری

ماه حــرم مثل شیــر؛ بر دل اعــدا زده            از بــرش تــیــغ او؛ دشمـن او جــا زده

گرچه به رفتن شرر؛ بر دل بــابــا زده            داده به لشگر نشان؛ رزم عـلـی اکبری

یا عــلی و یا عــلی؛ بر لب او کرده گل            ماه نـطـر می زند؛ عمه بخــوان چار قل

داده عنان را ز دست؛ لشگر کوفی به کل            معرکه ای شد به پا؛ وای چه رزم آوری

لشگری از جنگجو؛ از دم تیغش گریخت            شد به عجب ابن سعد؛ رشتۀ کارش گسیخت

دم به دم از دشمنش؛ جان بگرفت؛زهره ریخت            حــیــدر کــربــبــلا؛ بـا رجــز حــیــدری

نــیــزه و تیغ جــفــا؛ بر بــدن تو زدنــد            تیر به همراه سنگ؛ ســوی سرت آمدند

تو به زمین خوردی؛ و آه حـرم شد بلند            خیـز که دلگرمی؛ عمه ای و خــواهری

در برت آمد حسیــن؛ با سـر زانــو علی            از تو نمانـده تنی؛ کو پســرش کـو علی

کاش نفهمد که خورد؛ نیزه به پهـلوعلی            زخم به پهلوی توست؛ ارثــیـۀ مــادری

بس که به روی دلــم؛ داغ دمــادم رسید            اشک به چشــم هـمه؛ عــالم و آدم رسید

بر سر نعشت علی؛ عمــۀ تو هـم رسیـد            مانــد، برایــم فقط؛ دیـدۀ از خــون تری

قسمت تو تیغ و تیر؛ قسمت من غم شده            موی سرم شد سپید؛ قامت من خــم شده

بعد تو ای عمــر من؛ عمر پــدر کم شده            وای چرا غرق خـون؛ وای چـرا پرپری

عطـر پیغمبر چنین در کربلا پیچیده است            یا نسیم مــوی اکبر در هــوا پیـچیده است

چرخـش شمشیر او سر میدواند مرگ را            بین دشمن ذوالفـقار مرتضی پیچیده است

بر زمین انگــار ثــارالله را پــاشیــده انـد            بس که در هر گوشه ای بوی خدا پیچیده است

از تنش هر نیزه مقداری تبرک برده است            یا که بر هر نیزه قرآنی جـدا پیچیده است

اسب او از بین دشمن سر درآورد و تنش            در قنوت نیزه ها چون ربّـنا پیچیده است

قد یک صحرا قد او قد کشیده ست و پدر             پیکر صد پاره اش را در عبا پیچیده است

هر که از خیمه رسیده سخت سردرگم شده            بس که ابعاد غــم این ماجرا پیچیده است

ز جا خیــز ای گل لیلا امیدم بیشتر گردد            بگو بابا که نیرویی به زانو باز بر گردد

جوابــم را نمیگویی نگو اما نگــاهـم کن            که با هریک نگاهت سوی چشمم بیشتر گردد

به پای لالۀ سرخم، من آب از دیده پاشیدم            ولی شور است اشک دیده ام او تشنه تر گردد

شده با خنده ها تواَم، صدای گـریۀ زینب            اگر آیــد ابـالـفـضـلم، عدو آرام تر گردد

عبایم از بدن پُر شد، ز که گیرم مدد یا رب            که ترسم این بدن تا خیمه ها پاشیده تر گردد

به همراه جــوانان بنی هــاشم نمی گـریم            اگر دشمن ببیند اشک من خـوشحال تر گردد

ای جــوان غــرق در خــونم عـلی             خیز و بنگـر روی گــلگــونم علی

ازچه خــاموشی دگــر حـرفی بزن             با من خــونین جگــر حــرفی بزن

مصحف عمرت چو بی شیرازه شد             داغ پـیـغــمـبـر بــرایــم تــازه شــد

تاکه دیـدم غــرق خـون رخسار تو             یــاد بــابــا کــردم از دیــــدار تــو

ای گل از اشکــم گــلاب آورده ام             خیــز ای لـب تـشـنـه آب آورده ام

تنــگ شد از مــاتــم تو سیــنــه ام             پیش چــشمانــم شکــست آئـیـنه ام

دیگر از جان و جهان سیــرم عـلی             در کــنــار تو زمـیـنـگــیــرم علی

آتــش داغت کــبــابــم کــرده است            ماتـمـت خـانه خــرابــم کرده است

نــور چـشـمـانــم چرا خامش شدی            بعد بیـداری بخــوابِ خــوش شدی

قــاتــلــت بر گــریــه ام خنــده کـند            خــنــده را داغ تو شــرمنــده کــنـد

گــوش کن بــابــا صدائـی میــرسد            بانـگ گــرم وا اخــائــی میــرســد

این صــدای عمــۀ تو زیـنـب است            جــان او از مــاتــم ما بـرلب است

زیــنـب آمــد تا مــرا یــاری دهــد            با دلــی بشــکــســته دلــداری دهـد

او بــود آئـــیــنــه دار فــــاطـــمــه            او بــود سنــگ صبــور ما هــمــه

اکـبــرم ســوگــنـد برچــشــم تــرم            او بود هـم خــواهــر و هم مــادرم

ای «وفائی » سوخت از شعرت دلم            کی به روز حـشـر از تـو غــافــلـم

به حلقت تیــر کین بـنـشست اصغر            تو را دادم چه زود از دست اصغر

خــودم دیــدم که این تیـر سه شعبه             نـفــس را بر گــلویت بست اصغــر

**** 
ز اشکــم خون به قلب سنگ کردم             نـفـس را در گــلـویم تنــگ کــردم

گــرفتــم دست خــود زیر گــلـویت             ز خــونت صورتـم را رنگ کردم 
****
به قــلــبـم حــرمــلـه تیـر خطـا زد             گــلـــوی نـــازک طــفـــل مـرا زد

دو چــشــم بود بر زخــم گــلـویـش            دو دستش بسته بود و دست و پا زد 
**** 
کسی چــون من گــل پــرپــر نبـیند            گــلـوی پـــاره اصــغـــر نــبــیــنـد

بدست خــویش کـنــدم قــبــر او را            که این قـنــداقــه را مــادر نــبــیـند

این طفل شیرخـواره همه لشکر من است           در بیـن سـی هـزار سـپـه، یـاور من است

یـک بـاغ لاله هـدیه به محبـوب کــرده‌ام           این شیــرخـواره دسته گلِ آخـرِ من است

خونی کز آن جمــال خــدا گشت لاله‌گون           بـاور کنـید خـون عــلی‌اصغــرِ مـن است

ایـن طفـل شیــر را مشمــارید شیرخــوار          من مصحف خــدایم و این کوثـر من است

مـن سیــنه چـاک سنگــر سـرخ شهادتــم            این است آن شهید که هم‌سنگــر من است

ایـن اسـت آن شهـیـد کـه با بی‌زبــانی‌اش           تـا صبـح روز حــشـر پیــام‌آور من است

جسمش به روی دست من و مرغ روح او           پـــرواز کـرده در بــغـلِ مـادر مـن است

چون شمعِ ســوخته شده از قحط آب، آب           آبـی اگر که خــورده ز چشمِ تر من است

خواهید اگــر کـنـیـد پس از این زیــارتش           قبــرش به روی سینۀ غم‌پــرور من است

«میثم» شـرارۀ دل مـا را کــشد به نظــم            با ســوزِ سینه، تشنـه لبِ ساغـر من است